marek-sosnowski

W Słupsku począwszy od 1945 roku w zasadzie nigdy nie było teatralnej pustki. Już latem polskiego roku pierwszego wymieszani zawodowcy z amatorami zaczęli wystawiać pierwsze farsy i wodewile, bo wymęczone wojną i okupacją społeczeństwo chciało żyć pełną piersią – i bawić się, chociaż powojenny czas wcale nie był taki zabawny. Na teatralnym zawodowym rynku jako pierwszy pojawił się prywatny, a następnie upaństwowiony Teatr Lalki „Tęcza” Elżbiety i Tadeusza Czaplińskich, który z wielkim powodzeniem funkcjonuje do dziś.

Każde miasto czy gmina, urzędowo w ustawie nazywane „jednostkami samorządu terytorialnego” w związku z tą ustawą właśnie mają wobec swoich obywateli cały szereg obowiązków. Muszą zapewnić im edukację od najwyższego do możliwie najwyższego poziomu, dbać o ich zdrowie z publicznych przychodniach, a czasami i szpitalach, w większych miastach zapewnić komunikację publiczną, w miarę możliwości zaspakajać potrzeby mieszkaniowe, wywóz odpadów, dostarczać wodę i odbierać ścieki oraz odpady itd., itp. Dużo jest tych rozmaitych obowiązków. Niektóre z tych tzw. jednostek starają się dla swoich mieszkańców o nieco więcej, niż przysłowiowa ustawa przewiduje. Tak jest na przykład w Słupsku.

Słupsk nie jest turystycznym miastem - samograjem, jak Kraków, Gdańsk czy Sopot. Nie ma tu wiekopomnych zabytków ani galerii klasy Muzeum Prado, Pinakoteka czy Ermitaż. Ale za to ma barwną, czasami dziwną historię, którą tworzyli ludzie rzadko kojarzeni z naszym miastem.

1 sierpnia 2020 roku minęła 76 rocznica wybuchu powstania warszawskiego.